Thirteen

-Wierzę w ciebie!- powiedział głośnym tonem Harry na co moje oczy przewróciły się po raz kolejny. Fajnie, że on wierzył we mnie tylko szkoda, iż ja tej wiary nie miałam w sobie ani chrzty. Ostatnio ciągle kłamałam i ciężko mi było zrobić to po raz kolejny, jeśli chodzi o kolejną ściemie w kierunku rodziców. Bardziej nie wiedziałam co wymyślić niż przykro mi było robić to po raz kolejny, to dziwne ale zaczynałam się przyzwyczajać do takiej postawy jaką teraz przybrałam. Kłamliwa suka, to chyba tyle na mój temat. Mogłam się tłumaczyć jedynie tym, że nikt nie jest idealny. Ugh, to jednak bardzo głupia wymówka i właśnie zdaje sobie z tego sprawę lecz i tak nic mi nie pozostało jak oszukiwanie samej siebie.

-Patrz jak ja wyglądam, co mam im niby powiedzieć?- syknęłam zrezygnowana nie potrafiąc uruchomić swojej wyobraźni. Dla niego mogło wydawać się to proste ale dla mnie? Nie, zdecydowanie nie. Przecież wyglądałam jak śmieć a moim rodzicom to raczej nie umknie. Zdecydowanie nie. Chciałabym aby zrobił to za mnie ktoś inny, najlepiej ktoś kto byłby w mojej skórze bo ja nie mam już ochoty przechodzić kolejnych zmagań w kwestii kłótni. Moja psychika była zdecydowanie wyczerpana a nie mogłam jej nawet teraz podładować, ponieważ kolejne poturbowanie czeka mnie kiedy przekroczę próg drzwi. Oficjalnie mogłam przyznać, że już nie żyłam.

-Wymyślisz coś. Przecież jesteś mądrą dziewczynką.- Styles uśmiechnął szeroko na co ja po raz kolejny zaczęłam się zastanawiać czy on w ogóle zdaje sobie sprawę w jak poważnej sytuacji się znajduje. Z moimi rodzicami nie było tak łatwo, a poza tym nie było mnie w domu przez tyle czasu a do tego wrócę do niego z siniakami na twarzy. Chyba nie będę się tłumaczyć słowami, że upadłam na ziemie, prawda? Jeszcze by pomyśleli, że mają córkę chorą umysłowo. W sumie to za dużo by się nie pomylili bo moje teraźniejsze towarzystwo właśnie taką osobę ze mnie robiło.

-Jasne, łatwo się mówi a trudniej robi, zresztą nieważne raz się żyje.- wzięłam głęboki oddech i wysiadłam z jego auta które zaparkował w takim miejscu aby nikt nie mógł go dostrzec z okna mojego domu. Bo tego mi jeszcze brakowało, żeby ojciec zauważył, że ten bandyta przywiózł mnie ponownie do domu. Oh, wole nie wiedzieć w jakich tarapatach bym się znajdowała i tak już miałam przesrane.

-Później sprawdzę jak się potoczyły sprawy.- Styles wypowiedział te zdanie po czym odjechał wolno autem nie zwracając na siebie uwagi. Co dziwo podczas jazdy więcej się już nie kłóciliśmy ale nie byłam zbytnio zadowolona z tego, że miał zamiar później mnie odwiedzić, jeśli mogę ująć to w taki a nie inny sposób. Przecież i tak miałam już za dużo kłopotów a nie chciałam sobie sprawiać kolejnych.

Ruszyłam w stronę domu a ręce miałam jak z galarety. Moje nogi równie się trzęsły a w moim umyśle panował całkowity Haos. Położyłam na klamce dłoń i otworzyłam bezgłośnie drzwi zamykając na chwile oczy a po chwili je otwierając. Tak, szkoda, że to nie sen. Mogłam się tylko modlić o cud, ale wątpię aby i on był mi dany.

-Jo! Matko Święta, Jo!- Moja mama zauważyła mnie gdy tylko pojawiłam się korytarzu. Naskoczyła na mnie obejmując mnie, widziałam na jej twarzy ulgę ale coś jeszcze, coś czego nie mogłam odszyfrować.

-No tak Jo, a kto inny.- powiedziałam głupkowato na co moja mama momentalnie zmroziła mnie wzrokiem odsuwając się o trzy kroki.

-Gdzieś ty była?- wlepiła we mnie ślepia bombardując mnie piekielnym spojrzeniem.

-Właśnie, gdzieś ty była? Przedzwoniliśmy twoich wszystkich znajomych, całą okolice. Szukaliśmy cię wszędzie a ty co? Mam nadzieję, że masz jakieś dobre wytłumaczenie młoda damo bo jeśli nie…

-Boże! Co ci się stało?- moja mama spojrzała na moją twarz z rysującym się przerażeniem. No pięknie i co teraz?

-Ktoś ci zrobił krzywdę?- ojciec natychmiastowo zlustrował mnie z góry na dół na co ja w końcu musiałam się odezwać bo robiło się coraz bardziej nieciekawie.

-Nie, nie. Byłam u koleżanki na noc…- znów wymyśliłam totalną bzdurę ale to całkiem do mnie podobne.

-No i co dalej? U jakiej koleżanki? Czemu nam nie powiedziałaś? - chrząkną ojciec coraz bardziej się niecierpliwiąc. Widziałam gniew a zarazem przerażenie w ich oczach. Boże istna makabra.

-To było pidżama party. Wiecie taka dziewczyńska mała imprezka w piżamach z mnóstwem słodyczy itd. Nie powiedziałam wam, ponieważ wy już spaliście a nie chciałam was budzić. A wiadomość o naszym spotkaniu dotarła o dość później godzinie. Wiem, że miałam kare ale zapomniałam o tym a obiecałam dziewczynom, że wpadnę na sto procent.- gadałam a zarazem jąkałam się. Pidżama party? Czy ktoś organizuje jeszcze coś takiego? Serio? Ja nawet nigdy nie byłam na żadnej pidżama party, myślę, iż naoglądałam się za dużo filmów.

-Ale to nie tłumaczy tego jak wyglądasz, więc? I pilnie powiedz mi u jakiej koleżanki byłaś skoro nie mamy nawet z nią kontaktu?- ojciec zawarczał a moja matka ciskała we mnie piorunami. Okay i co dalej? Skoro zaczęłam to musiałam też to skończyć.

-Pokłóciłyśmy się…- spuściłam głowę kompletnie nie wiedząc jaki będzie ciąg dalszy mojej chorej historii.

-Nadal nie rozumiem.- syknął ojciec wyczekując moich dalszych tłumaczeń.

-No bo wiecie, nie znacie tych dziewczyn ponieważ nie wszystkich moich znajomych przyprowadzam do domu. A dziewczyna o imieniu Jane ćwiczy boks i tak się składa, że z nią nie potrzebnie zadarłam i skończyłam właśnie tak…- mruknęłam wskazując dłońmi na swoją twarz.

-Ty chyba żartujesz.- mama zakpiła a jej twarz ukazywała zdziwienie ale nadal patrzyła na mnie jakby miała ochotę zaraz mnie zasztyletować i pogrzebać gdzieś głęboko pod ziemią z moimi przodkami którzy już dawno są po drugiej stronie. Moje myśli są przerażająco głupie.

-To może wydawać się nierealnie ale było właśnie tak jak mówię. Pokłóciłyśmy się o chłopaka który podoba mi się tak samo jak i jej…- powiedziałam udając zawstydzenie. Koloryzowanie tej historii całkiem mi wychodziło tym bardziej, że naprawdę byłam dziewczyną która lubiła chłopców. Tak, to wydaje się całkiem obcy temat dla mnie lecz nie jeden i też nie dwa razy przyprowadzałam chłopaków do mojego domu więc moi rodzice w tej kwestii nie mieli co się dziwić.

-Dobrze dajmy, że ci wierzymy ale czemu do cholery nie odbierałaś naszego telefonu?- ton głosu mojego ojca momentalnie spoważniał i rozniósł się po całym pomieszczeniu. On jeśli tylko chciał to mógł zabijać nawet spojrzeniem, seryjnie.

-Ponieważ…

-No słucham cię?- mama coraz bardziej się niecierpliwiła.

-Nie zabijecie mnie?- powiedziałam ze spuszczoną głową. Chyba coraz bardziej wczuwałam się w tą całą presje. Czyżbym uczyła się kłamać? Niedługo będę udzielała lekcji dotyczących kłamania prosto w oczy, lub też prosto w oczy podłogi.

-To zależy od tego co powiesz.- zaszydził mój tata po czym wypuścił oddech zmęczenia ze swoich ust.

-Zgubiłam go.- szepnęłam udając smutek. Już nie przejmowałam się telefonem i wiedziałam też, że moi rodzice również nie będą tak strasznie oburzeni tym faktem. Raczej wciąż bałam się jaki będzie mój wyrok. Najlepiej gdyby zamknęli mnie w pokoju i nie wypuszczali przez miesiąc. Szczerze? Wcale nie byłabym oburzona z tego faktu, a raczej podekscytowana.

-Nie wiem co powiedzieć, zawiodłaś nas.- na mamy twarzy nie widziałam złości, widziałam żal, smutek, zwątpienie ale zero gniewu. Czy powinnam się cieszyć?

-Zawiodłaś nas nie dlatego, że zgubiłaś ten głupi telefon lecz powód jest taki, że ostatnio kompletnie się nie kontrolujesz. Twoje zachowanie jest straszne. Mam nadzieję, że zaprzestaniesz zachowywać się jak gówniarz tylko wrócisz z głową do swojego normalnego życia. Nie czas trzymać jej w chmurach tylko tu, na dole.- mój tata przemawiał spokojnie a jego smutny wzrok ciągle skanował moją twarz.

-Przepraszam… ja tak bardzo przepraszam.- to były zdecydowanie szczere słowa z mojej strony. Zawiodłam ich i to bardzo. Nie krzyczeli, nie wypominali mi, nie ględzili. Ich to zabolało. Zauważyłam, że ojciec przedziera się obok mnie i z obojętną miną wychodzi z domu. Nie minęła sekunda a usłyszałam klakson auta taty.

-Nie musisz iść dzisiaj do szkoły, nie w takim stanie. Tylko nie wychodź z domu.- stwierdziła mama po czym wyszła a po chwili usłyszałam jak auto odjeżdża.

Ani trochę nie byłam z siebie zadowolona. Pomimo tego, że rodzice uwierzyli w tą stertę kłamstw, tak przynajmniej myślę, to i tak zżerało mnie poczucie winy. Tak cholernie boleśnie jadło mnie od środka a ja nic nie mogłam z tym zrobić. Nigdy nie chciałam zawieść swoich rodziców. Nigdy, tym bardziej, że cierpiałam na sam widok ich min. Nie byłam już tą samą osobą, moja osoba przypominała mi robota. Wszystko się zmieniło i nic nie mogłam z tym zrobić.

Łza jedna po drugiej zaczęła spływać po moim policzku. Czułam się jak popapraniec który żyje tylko po to aby okłamywać własną rodzinę, byłam podła ale czy chciałam to zmienić?

Nie miałam zielonego pojęcia.

Wbiegłam bo schodach jak burza i wparowałam do swojego pokoju rzucając się na łóżko. Ze mną było coś nie tak, nie tylko ze mną bo z całym moim życiem było coś bardzo nie tak. Okay, wszystko się zmieniło, tak jakby zawaliło na moją głowę ale nie mogłam się ciągle tym tłumaczyć, nie mogłam. W końcu musiałam się otrząsnąć ale nie teraz, nie tego dnia. Czułam, że pękam jak nigdy i w tej chwili nikt ani nic mi nie pomoże. Sama, zagubiona w swoim nieżywym świecie… czy coś wam to mówi? Jeśli wam nie, to mi zdecydowanie tak. Ja jestem sama, ja jestem zagubiona a mój dawny świat już wieki temu umarł. Wszystko było inne, a może i takie same tylko, że to ja stałam się innym człowiekiem? Wszędzie tylko pytajniki a gdzie odpowiedzi na te wszystkie pytania? Gdzie one się do cholery kryją. Chyba na dnie morza do którego nigdy nie dotrzesz. To takie przykre, iż sama nie mogę kontrolować siebie i swojej nikczemnej psychiki. Kiedyś było inaczej ale to było kiedyś. Nie ma powrotu.

Naciągnęłam na siebie ciepłą kołdrę okrywając ją swoje ochłodzone ciało. Słona substancja która wydobywał się z oczy nie przestawała cieknąć i wcale a wcale nie miała takiego zamiaru. W tym dniu tkwiłam w piekle rozpaczy.

-Jo?- moje serce zabiło natychmiastowo. Nie spodziewałam się go teraz tutaj. Nie chciałam go w takiej chwili. Nie teraz kiedy mam ochotę wszystkich pozabijać, nie w danym momencie gdyż wyglądam jak coś co wcale nie przypomina człowieka. Po prostu nie teraz lecz jak zawsze zbyt duże stawiałam wymagania.

-Czego chcesz?- warknęłam próbując powstrzymać szloch ale nie mogłam, jak wspominałam przestałam mieć na sobą kontrolę. To wszystko nie było takie łatwe jak mogło się wydawać. Tak na serio, to nic nie było łatwe, nic co dotyczyło mnie ale o tym wszyscy mogliśmy się łatwo przekonać i jestem w miarę pewna, iż nikt by nie zaprzeczył mojej postawionej tezie. NIKT.

-Uspokój się, co się stało? Przecież aż tak źle być nie może.- mówił to normalnie. Obojętnie, cicho ale ja w tej chwili nie mogłam być spokojna kiedy moje życie ciągle przybierało czarnych barw. Wszystko stało się jedną, wielką papką.

Nie zastanawiając się ani sekundy dłużej, wstałam z łóżka kierując się w stronę Harrego pewnym krokiem. Moja złość rosła, a ból w oczach było można pewnie rozpoznać na kilometr. Moje ciało przystanęło zaraz naprzeciwko jego. Już nie mogłam wytrzymać bo napięcie rosło we mnie tak, że nie byłam w stanie się powstrzymać aby nie wypowiedzieć jakiś gorzkich słów.

-Wiesz co się stało? Moje życie jest do dupy! Patrz jak ja wyglądam, spójrz kim ja się stałam. Widzisz tu jeszcze jakąś Jo Poolow? Widzisz? Bo ja kurwa nie widzę, a wiesz kogo to jest wina? No wiesz?

-Kogo?- z jego ust wydobyło się tylko jedno krótkie słowo. Widział, że jestem na skraju wytrzymałości, byłam pewna, iż czuł to. Domyślał się, że nie warto ze mną dyskutować w jakiś podły sposób tym bardziej, że to on był wszystkiemu winien ale czy zdawał sobie z tego sprawę? Tego nawet ja nie byłam w stanie wyczytać z jego oczu.

-To twoja jebana wina Harry. To wszystko co mi się przytrafiło to twoja wina, rozumiesz? Pewnie jesteś zadowolony z siebie jak zawsze. Wiesz co? Osiągnąłeś swój cel, zniszczyłeś mnie i moje życie. Nie mam ochoty na ciebie patrzeć, wynoś się stąd.- moje słowa były przesiąknięte nienawiścią jakiej nigdy nie stosowałam. Właśnie o takie zachowanie mi chodziło. Na każdym kroku byłam podła lecz nie mogłam zastopować, nie mogłam zatrzymać kolejnych drzwi które otwierały coraz więcej wulgaryzmu i nienawiści. To było straszne, ja stałam się strasznym człowiekiem.

-No to kurwa wypierdalam stąd, proszę bardzo.- miał wściekłą minę, cały się trząsł ze złości. Ja zatem nadal stałam jak słup z całą zapłakaną twarzą i zaciśniętymi pięściami, wpatrując się jak Styles wychodzi przez taras zostawiając mnie samą z zimnym powietrzem które wtargnęło do mojego pokoju. Nie mogłam się otrząsnąć wbijając swoje w paznokcie w gołą skórę brzucha, którą zdążyłam odkryć poprzez rosnący we mnie gniew. Nienawidziłam tego uczucia. Próbowałam się opanować, starałam się nawet powstrzymać łzy który non stop spływały mi po twarzy ale nie dałam rady. Stojąc na środku pokoju uniosłam głowę ku górze otwierając szeroko buzie. Zaczęłam krzyczeć. Tak głośno aby wyzwolić z siebie te wszystkie złe emocje. Czy pomogło? Tego nie byłam do końca pewna. Moje wrzaski wydobywające się z ust po chwili ucichły a ja sama usiadłam pod ścianą tamując rękami słoną ciecz.

Uspokoiłam się stukając palcami o podłogę. Patrzyłam przed siebie zastanawiając się czy warto żyć na tym świecie. Było cholernie trudno ale chyba warto.

Moje ciało momentalnie podskoczyło a po chwili zesztywniało kiedy usłyszałam jakiś odgłos. Był dzień ale to wcale nie oznaczało, że czułam się bezpieczniej. Wstałam z chłodnej podłogi kierując się do drzwi pokoju. Ponownie usłyszałam jakieś szmery, dochodziły one z dołu.

-Harry?- odezwałam się przystając zaraz przed schodami. Cisza, kompletna cisza.-Harry to ty?- ponownie się odezwałam a moje oczy ukazywały jedynie przerażenie.

To nie był Harry, miałam takie przeczucie i pewność, że nie był to on. Wiedziałam też, że nie był to nikt z kim mogłabym równie się dogadać. Moje ciało kompletnie zamarło kiedy do moich uszu doszły ciężkie kroki które dochodziły najprawdopodobniej z salonu…

*

Pod ostatnim rozdziałem było ledwo co 30 komentarzy, a podobno czyta mnie ponad 100 osób. Uwierzcie, że piszę się lepiej kiedy pozostawiacie po sobie ślad. A jeśli to dla was problem to postaram się zrozumieć.

+Już na jutro będzie gotowy zwiastun!

++Jeśli macie do mnie jakieś pytania to śmiało- http://ask.fm/Patricila